Prelegenci

Eric Franklin

Eric Franklin jest założycielem i dyrektorem Metody Franklina®. Eric stworzył tę metodę ponad 25 lat temu, początkowo nauczając jej w Szwajcarii, Niemczech i Austrii, a następnie szerząc swoje przesłanie w USA, Chinach, Japonii i innych krajach.
Po uzyskaniu tytułu licencjata nauk ścisłych na Uniwersytecie w Zurychu oraz licencjata sztuk pięknych w Tisch School of the Arts na Uniwersytecie Nowojorskim, Eric przez wiele lat pracował jako tancerz i choreograf. Po opracowaniu swojej przełomowej Metody Franklina®, Eric wykładał na wielu uniwersytetach i w szkołach na całym świecie, w tym w Juilliard School w Nowym Jorku, na Uniwersytecie Rutgersa, Uniwersytecie Wiedeńskim, Królewskiej Szkole Baletowej i Laban Center w Londynie.
Przez lata uczył również zespoły taneczne Beyoncé i Céline Dion podczas światowych tras koncertowych, a w 1998 roku przypisuje mu się wprowadzenie metodyki treningu tanecznego w Chinach kontynentalnych.
Eric regularnie występuje na konferencjach międzynarodowych, takich jak Światowy Kongres Bólu Dolnego Pleców i Miednicy, Sojusz Metody Pilatesa oraz Międzynarodowe Stowarzyszenie Medycyny i Nauki Tańca.
Eric Franklin jest również autorem 21 książek, w tym „Dynamic Alignment through Imagery” (2012), „Dance Imagery for Technique and Performance” (2013), „Relax your Neck – Liberate your Shoulders” (2002), „Pelvic Power” (2003), „Inner Focus, Outer Strength” (2006) oraz „Beautiful Body, Beautiful Mind” (2009). Książki Erica Franklina zostały przetłumaczone na język niemiecki, włoski, hiszpański, polski, francuski, czeski, chiński i koreański.

mgr Alipio Alcides

Był wykładowcą w Centrum Folkloru Uniwersytetu Świętego Marka w Limie, gdzie ponadto kierował projektami wykorzystującymi taniec jako narzędzie reintegracji społecznej dzieci i młodzieży z obszarów zagrożonych marginalizacją społeczną i wykluczeniem oraz jako środek wspomagający rozwój społeczny, poznawczy i emocjonalny dzieci i młodzieży z trudnościami w uczeniu się.
Pełnił funkcję dyrektora artystycznego dziecięcego i młodzieżowego zespołu tańca ludowego Uniwersytet Świętego Marka, a także kilku instytucji w Limie.
Brał udział w konferencjach w Peru, Ekwadorze, Boliwii, Włoszech i Polsce, poświęconych tematom kultury popularnej i folkloru peruwiańskiego. W 2011 roku, na zlecenie Organizacji Państw Iberoamerykańskich, opublikował książkę „Danzando una misma historia” (Tańcząc tę samą historię), poświęconą wspólnym elementom kultury peruwiańskiej i ekwadorskiej na terenach przygranicznych.
Ponadto realizował liczne projekty taneczne o charakterze społecznym oraz tworzył spektakle tańca-teatru prezentowane w Limie.

 

Panel dyskusyjny:

1. Od badań Donalda Hebba aż do dziś neuropsychologia — a w konsekwencji także neuroedukacja — znacznie posunęły się naprzód w zrozumieniu biologicznych podstaw uczenia się. Obecnie panuje zgodność co do tego, że mózg ma plastyczną naturę, która pozwala mu modyfikować swoje połączenia neuronalne. Ponadto liczne badania wykazały, że konteksty uczenia się kinestetycznego są szczególnie korzystne i stymulujące dla tworzenia takich połączeń.
Na ile taniec może być potężnym sojusznikiem procesu uczenia się, którego potencjału nie potrafimy jeszcze w pełni wykorzystać?

2. Idąc za rozróżnieniem, które Merleau-Ponty wprowadza między językiem mówionym a językiem mówiącym, można powiedzieć, że istnieje ciało, które wyraża się poprzez ruchy już ustalone, wpisane w porządek konwencji – ciało mówione. Ale możliwa jest też obecność ciała, które tworzy nowy język – ciało mówiące.
Właśnie w tym, jak sądzę, tkwi artystyczny wymiar tańca — wymiar, który nie jest dany z góry ani oczywisty.
Myślę o lekcjach tańca, podczas których instruktor wylicza kroki: raz, dwa, trzy… W przeciwieństwie do tego, pojawia się wymiar wyzwalający i twórczy sztuki: subtelna różnica między językiem codziennym (językiem mówionym) a językiem innowacyjnym, który tworzą poeci (językiem mówiącym).
Czy taniec zawsze jest sztuką? Czy musi nią być?

prof. dr hab. Stanisław Kowalik

Stanisław Kowalik – profesor zwyczajny, dr hab. nauk humanistycznych w zakresie psychologii. Z wykształcenia psycholog i socjolog (UAM w Poznaniu). Zatrudniony w Akademii Wychowania Fizycznego w Poznaniu. Jest autorem ponad 300 artykułów naukowych i 11 książek. Opublikował między innymi „Siedem wykładów z psychologii sztuki”, „Oto moje ciało. Studia nad psychologią cielesności”, „Wokół psychologii nauki”. Obecnie przygotowuje monografię „Psychologia sztuk cielesnych”. Zainteresowania badawcze to: psychologia rehabilitacji, diagnostyka w psychologii klinicznej, stosowana psychologia społeczna, psychologia wiedzy naukowej i artystycznej.

 

Panel dyskusyjny:

Różne rodzaje sztuki są wykorzystywane w prewencji i terapii osób z trudnościami adaptacyjnymi. Największe tradycje w tym względzie ma taniec terapeutyczny. Mimo wykonania wielu badań empirycznych, które wykazały, że taniec może skutecznie pomagać w rozwiązywaniu wielu problemów związanych z prawidłowym funkcjonowaniem psychologicznym dzieci, młodzieży, osób dorosłych i w starszym wieku, psychologia odnosi się do tej ruchowej formy terapii z dużą nieufnością. Można przypuszczać, że są dwa powody krytyki tańca terapeutycznego. Pierwszy z nich polega na obawie psychologów i psychiatrów, że taniec ten będzie traktowany jako forma psychoterapii, czyli działalności zarezerwowanej wyłącznie dla wymienionych profesji. Drugi powód jest bardziej istotny – chodzi tutaj o brak precyzyjnie dookreślonych podstaw teoretycznych (odpowiednio uzasadnionych empirycznie), które uzasadniałyby i kierowały przebiegiem procesu interwencji prewencyjnej i terapeutycznej przy pomocy tańca.

prof. dr hab. Jacek Lewandowski

prof. dr hab. Jacek Lewandowski- fizjoterapeuta

Katedra Fizjoterapii Klinicznej, Zakład Rehabilitacji Narządu Ruchu, AWF Poznań;

Katedra Fizjoterapii i Odnowy Biologicznej, Uniwersytet Kaliski;

PAN Wydział V Nauk Medycznych – Komitet Rehabilitacji Kultury Fizycznej i Integracji Społecznej – członek Prezydium;

PAN O/Poznań – Komisja Rehabilitacji i Integracji Społecznej – przewodniczący;

Polska Komisja Akredytacyjna – ekspert;

Dziekan Wydziału Wychowania Fizycznego Sportu i Rehabilitacji AWF Poznań (2008 – 2016)

działalność naukowo-badawcza: zagadnieniach rozwoju układu ruchu od okresu płodowego do późnej starości; zagadnienia dotyczące spondylologii i spondylometrii w stanach fizjologicznych i patologicznych organizmu, w tym  konstrukcja norm krzywizn fizjologicznych i ruchomości odcinkowej kręgosłupa dla poszczególnych grup wiekowych populacji polskiej, co ma istotne znaczenie w programowaniu profilaktyki i schorzeń kręgosłupa; współpraca  z Politechniką Poznańską dotycząca opracowania parametrycznych modeli komputerowych krzywizn fizjologicznych kręgosłupa człowieka; fizjoterapia zaburzeń czynnościowych narządu ruchu, epidemiologia schorzeń mięśniowo – szkieletowych, ocena możliwości zapobiegania zaburzeniom narządu ruchu oraz ich normalizacji pod wpływem zabiegów fizjoterapeutycznych.

Członek wielu towarzystw naukowych  krajowych i zagranicznych (Polskie Towarzystwo Anatomiczne, Polskie Towarzystwo Antropologiczne, Polskie Towarzystwo Fizjoterapii, Polskie Towarzystwo Rehabilitacji, European Anthropological Association, Anatomische Gesellschaft in Deutschland, Internationale Federation of Associations of Anatomists).

 

Panel dyskusyjny:

1.Rola tańca w ontogenezie człowieka.
2. Terapia tańcem.

 

prof. AWF dr hab. n o zdr. Dawid Łochyński

prof. AWF dr hab. n o zdr. Dawid Łochyński, jest kierownikiem Katedry Fizjoterapii Klinicznej Akademii Wychowania Fizycznego w Poznaniu. Jego badania koncentrują się na poznawaniu mechanizmów funkcjonowania układu nerwowo-mięśniowego w warunkach prawidłowych i patologicznych. Odbył staże naukowe w Neurorestoration Laboratory w Wolfson Centre for Age Related Diseases w King’s College London oraz w Neuromuscular Laboratory w Western University. Jest autorem licznych publikacji naukowych w czasopismach z listy JCR, a także uczestnikiem krajowych i międzynarodowych projektów badawczych realizowanych we współpracy z naukowcami z Uniwersytetu Gandawskiego, British Columbia University oraz Northumbria University. Obecnie prowadzi badania dotyczące mechanizmów, dzięki którym mózg oszacowuje położenie części ciała w przestrzeni peripersonalnej bez udziału wzroku.

 

Panel dyskusyjny:

Podczas rozmowy przedstawi obecny stan wiedzy dotyczący wpływu tańca na funkcjonowanie mózgu – zarówno w zakresie jego struktury, jak i funkcji. Krótko omówi również wybrane funkcje poznawcze i wykonawcze, które mogą ulegać zmianie pod wpływem treningu tanecznego u osób zdrowych oraz w populacji pacjentów z chorobami neurodegeneracyjnymi.

prof. AWF dr hab. Agata Wiza

Agata Wiza-humanistka, doktor habilitowana nauk społecznych (2014), doktor nauk o kulturze fizycznej (1998), magister pedagogiki, resocjalizacja (1993). Główne obszary zainteresowań naukowo- badawczych oscylowały wokół turystyki indywidualnej (backpackingu) w kontekście edukacji nieformalnej, rozwoju kompetencji społeczno-emocjonalnej i dobrostanu młodzieży, dorosłych oraz zbiorowej, indywidualnej skuteczności nauczycieli. W latach 2018-2023: kierowała Grantem HORYZONT 2020: Building social and emotional skills to BOOST mental health resilience in children and young people in Europe (755175). Obecnie uczestniczy w Projekcie PFRON nr BEA/000076/BF/D Profil kompetencyjny instruktora Aktywnej Rehabilitacji – standaryzacja oferty rehabilitacyjnej Fundacji Aktywnej Rehabilitacji dla osób po urazie rdzenia kręgowego.

 

Panel dyskusyjny:

Otwierając się na dyskusję panelową dotyczącą tańca a edukacji i zabawy wychodzę z perspektywy humanistki, która będąc na pograniczu pedagogiki, psychologii, socjologii, zachęca studentów do refleksji i namysłu nad swoimi emocjami, zasobami, kompetencjami, które pogłębiają ich wrażliwość w pracy z drugim człowiekiem, budują więzi z grupą.

prof. AWF dr hab. Joanna Gorwa

Biomechanik tańca i fizyk medyczny, absolwentka fizyki na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu, specjalista BHP, nauczyciel akademicki, profesor uczelni w Zakładzie Biomechaniki, Akademii Wychowania Fizycznego w Poznaniu. Instruktor tańca sportowego, specjalizująca się w analizie ruchu i mechanice ciała w kontekście sztuki tanecznej. Jest ekspertem w dziedzinie zrozumienia, jak ludzkie ciało reaguje podczas wykonywania różnych kroków i technik tanecznych.

Gorwa jest również instruktorem tańca, która pomaga tancerzom poprawić swoje umiejętności poprzez zwiększenie biomechanicznej świadomości swojego ciała i bardziej efektywnego wykorzystania go podczas treningów oraz występów.

Jest autorką kilkudziesięciu prac naukowych związanych z tańcem klasycznym, współczesnym oraz flamenco. Jej prace dotyczące biomechaniki tańca są cenione zarówno przez naukowców, profesjonalnych tancerzy, jak i amatorów, którzy chcą polepszyć swoje umiejętności taneczne. Dzięki jej wiedzy i doświadczeniu, pomaga tancerzom unikać kontuzji oraz poprawiać swoją technikę. W 2008 roku obroniła pracę doktorską Przeciążenia dynamiczne oraz biomechaniczny profil u tancerzy zawodowych uprawiających taniec klasyczny i współczesny. W latach 2010- 2015 kierowała grantem badawczym Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego Badania obciążeń układu mięśniowo –szkieletowego w wybranych ekspresyjnych elementach tańca współczesnego i klasycznego z zastosowaniem metod identyfikacji sił generowanych przez mięśnie . W roku 2013 pracowała w Komisji Eksperckiej przy Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej, w projekcie Druga Kariera Młodych Seniorów. Projekt ten dotyczył modelu postępowania w zakresie reorientacji zawodowej dla osób wcześniej kończących karierę – sportowców i tancerzy. W 2022 roku na podstawie osiągnięcia naukowego, którym był cykl powiązanych tematycznie artykułów naukowych pod wspólnym tytułem: Biomechaniczne obciążenia układu ruchu tancerzy zawodowych, uzyskała tytuł naukowy doktora habilitowanego w dziedzinie nauk medycznych i nauk o zdrowiu.

Aktualnie realizuje wraz z zespołem,  projekt  finansowany przez Narodowy Instytut Muzyki i Tańca Ocena ryzyka dysfunkcji narządu ruchu tancerzy na podstawie biomechanicznych badań postawy ciała w wybranych pozycjach baletowych. Pracując w Akademii Wychowania Fizycznego w Poznaniu prowadzi zajęcia dla studentów Fizjoterapii oraz Tańca w Kulturze Fizycznej. Jest autorką sylabusów dla następujących przedmiotów: kinezjologia tańca, biomechanika tańca, laboratorium biomechaniki tańca, biomechaniczny trening stabilności i skoczności.

Praca w redakcji kolejnego, zaktualizowanego wydania książki Krystyny Świderskiej to spełnienie zawodowych marzeń o edukacji tancerzy w zakresie biomechaniki tańca i ochrony ich zdrowia.

prof. dr hab. n. med. Maciej Pawlak

Profesor nauk o kulturze fizycznej, doktor habilitowany nauk medycznych, doktor nauk rolniczych. To szerokie spektrum zainteresowań, definiowane przede wszystkim przez główne obszary działalności naukowej obejmujące neurofizjologię i biochemię, sprzyja niekonwencjonalnemu spojrzeniu na organizm człowieka oraz jego możliwości twórcze.

Obszarem jego szczególnych zainteresowań są m. in. patofizjologiczne i patobiochemiczne aspekty bólu i stanów zapalnych, mechanizmy modulacji aktywności nocyceptorów oraz fizjologiczne
i biochemiczne aspekty oddziaływania czynników fizykalnych na organizm człowieka.

Od 35 lat pracuje naukowo w Instytucie Fizjologii Wydziału Medycznego Uniwersytetu w Würzburgu. Równolegle, kierując Zakładem Biochemii i Katedrą Dietetyki AWF w Poznaniu, prowadzi badania
z zakresu bólu i nocycepcji oraz wpływu aktywności fizycznej na organizm człowieka.

 

Panel dyskusyjny:

Jako biolog, neurofizjolog zafascynowany sztuką, dostrzegam w tańcu uniwersalny język natury – od złożonych rytuałów ptaków po ekspresję ludzkiego ciała na scenie. Taniec łączy w sobie grację, piękno i precyzję ruchu, które to również w świecie przyrody służą przekazaniu emocji, siły i życia. Taniec to nie tylko sztuka, ale biologiczny fenomen komunikacji, swoisty pomost między instynktem
a kreatywnością, sensem ruchu a choreografią, między ciałem a duszą.

prof. dr hab. Ewa Wycichowska

Prof. dr hab. sztuk muzycznych, doktor honoris causa Akademii Muzycznej w Łodzi.
Laureatka polskich oraz międzynarodowych nagród za twórczość i działalność artystyczną. Wieloletnia Primabalerina Teatru Wielkiego w Łodzi, kierownik Zakładu/Katedry Tańca UMFC w Warszawie. W latach 1988-2016 dyrektor Polskiego Teatru Tańca.
Autorka choreografii i reżyserii ponad 80 spektakli zrealizowanych w Polsce i za granicą, Obecnie wykłada na AWF w Poznaniu, jest organizatorką Dancing fairPlayce Poznań, nadal jurorka konkursów tańca i ekspertka ministerialna.

 

Panel dyskusyjny:

Można dzieło artystyczne Ewy Wycichowskiej rozpatrywać w kategoriach estetycznych, filozoficznych, społecznych, edukacyjnych i terapeutycznych. Jej twórczość choreograficzna wymaga opisu w wielu kontekstach, bowiem idą za nią tropy teatralne i biograficzne, postaci mistrzów i protagonistów, poszukiwania w języku ruchu i w przekazie werbalnym, kreowanie przestrzeni plastycznej i muzycznej. Jej medium stał się teatr tańca, gatunek hybrydyczny i synkretyczny, ulegający ciągłej progresji.  „Jestem człowiekiem, który muzykę widzi obrazami. W jakiejś mierze to nacechowanie decyduje o formie, w jakiej ostatecznie moja relacja z muzyką dopełnia się w pracy choreografa. Niekiedy inspiracją staje się rytm czy struktura utworu, czasem nawet pojedynczy dźwięk”.

(tekst Jagody Ignaczak na Ogólnopolskiej Konferencji Naukowej – TANIEC SCENICZNY W POLSCE w latach 1975-1989)

dr Hanna Raszewska-Kursa

Dr Hanna Raszewska-Kursa – badaczka i krytyczka tańca, absolwentka Filologii Polskiej UW (2006), Podyplomowych Studiów Teorii Tańca UMFC (2011), studiów doktoranckich w Instytucie Sztuki PAN (2020); ukończyła też m.in. szkolenie w Instytucie Choreologii w Poznaniu (2010, 2011) i roczny kurs choreografii eksperymentalnej w Centrum w Ruchu w Warszawie (2016). Jej rozprawa doktorska została wydana pt. Empatia, choreografia i śmiech jako nadzieja dla ludzkości. Komizm w sztuce tańca i choreografii w Polsce w XXI wieku. Specjalizuje się w teorii tańca i historii tańca XX i XXI wieku. Pracuje w zespołach powoływanych na potrzeby realizacji projektów badawczych i realizuje projekty indywidualne. W latach 2022-23 pracowała w Instytucie Sztuki Polskiej Akademii Nauk. Regularnie bierze udział w polskich i międzynarodowych konferencjach naukowych. Jej artykuły można znaleźć m.in. w „Studia Choreologica” i licznych monografiach dziedzinowych. Wykładała na UMFC (2011–19), Akademii Teatralnej im. A. Zelwerowicza (2018/19), uczyła w Niepublicznej Szkole Sztuki Tańca w Białymstoku (2021/22). W bieżącym roku prowadzi cykl wykładów na Studiach Podyplomowych IS PAN. Współkuratorka Ogólnopolskiej Konferencji Naukowej „Taniec w Warszawie. Społeczeństwo, edukacja, kultura” (program Centrum Sztuki Tańca, 2018), opiekunka naukowa Interdyscyplinarnej Konferencji Naukowej „Kto tańczy?” (Krakowskie Centrum Choreograficzne, 2023), kuratorka konferencji „Taniec w Polsce północno-wschodniej. Zasoby, szanse i potrzeby w perspektywie najbliższej dekady” (Fundacja Rozwoju Sztuki Tańca w ramach programu Przestrzenie Sztuki – Taniec w Białymstoku, 2025). Jedną z organizatorek I Oddolnego Kongresu Tańca przeciwko przemocy (2021). Członkini Polskiego Forum Choreologicznego, International Council of Kinetography Laban oraz Sekcji Tańca i Baletu ZASP. Prezeska Fundacji „Myśl w Ciele” oraz założycielka (i przez pierwszą dekadę – liderka) Warszawskiej Pracowni Kinetograficznej. Jurorka w konkursach tanecznych i choreograficznych, recenzentka wydawnictw, członkini Komisji Artystycznej Polskiej Platformy Tańca 2019.  Uważa, że praktyka taneczna, bezpośrednie doświadczanie ciałem różnych rodzajów ruchu jest nieodzownym elementem jej warsztatu teoretyczki. Naukę i praktykę tańca i innych rodzajów ruchu traktuje jako wzbogacenie zestawu narzędzi, którymi posługuje się w pracy badawczej; podobną funkcję pełni w jej pracy incydentalne performowanie przed publicznością. Więcej: https://hannaraszewska.wordpress.com/.

 

Panel dyskusyjny:

Choreologia działa na przecięciu nauk humanistycznych oraz ścisłych i matematyczno-przyrodniczych, ponieważ aby taniec mógł zaistnieć, niezbędne jest ciało – ciało fizyczne, podlegające prawom biologii, będące warunkiem zaistnienia ciała artystycznego, kulturowego, społecznego i wszelkich innych. A czy sam taniec, przez to ciało wytwarzany, może być narzędziem naukowym? Panelistka zaproponuje refleksję o tańcu jako o instrumencie badawczym, o praktykach ruchowych jako laboratoriach, o strategiach choreograficznych jako akumulatorach poznania.

dr Joanna Koczorowska-Barełkowska

2003r.ukończyła UAM na Wydziale Studiów Edukacyjnych, kierunku Pedagogika Specjalna, ukończyła również podyplomowo pedagogikę leczniczą, nauczanie etyki, uzyskała tytuł doktora nauk medycznych i nauk o zdrowiu w dyscyplinie nauk o kulturze fizycznej na AWF w Poznaniu. Napisała pracę doktorską „Wpływ terapii tańcem na możliwości rozwojowe osób z Zespołem Downa w zakresie samoobsługi i zachowań prospołecznych”
W 2024r. otrzymała Państwowe Odznaczenie Medal Komisji Edukacji Narodowej za wybitne zasługi w zakresie metodyki, dydaktyki i wychowania. Nieustannie bierze udział w różnego rodzaju szkoleniach., warsztatach, w zakresie tańca, ruchu, improwizacji. Ukończyła dwustupniowe szkolenie Mistrz Tańca w zakresie kinetografii . Przez 18 lat pracowała jako pedagog specjalny w Zespole Szkół Specjalnych nr 103 w Poznaniu, od 5 lat pracuje jako nauczyciel w Zespole Szkół Zawodowych nr 2 im. J.Korczaka-Szkole Specjalnej Przyspasabiającej do Pracy w Poznaniu.
Od ponad 25 lat działa artystycznie na rzecz osób niepełnosprawnych intelektualnie: prowadzi dwa zespoły taneczno-teatralne „Farishta” i „Pasjonaci”. Tworzą je osoby 15-24 r.ż. niepełnosprawne intelektualnie.Posiada wybitne udokumentowane osiągnięcia w pracy dydaktycznej, wychowawczej i artystycznej. Jest współautorem programu w SSPDP w edukacji teatralnej, tanecznej i muzycznej. Wraz z uczniami uczestniczyła/y w  przeglądach/konkursach: Festiwal Sztuki Naszych Dzieci P-ń., „Złota Nutka” Kościan, „Bieg Na Tak”, „Piknik Na Tak” P-ń, Schwarzlicht Theater Tage  Bielefeld Niemcy, Poznań Europa Direct, Poznań , Olimpiady Specjalnej  Judo P-ń, „Moc Talentów Jarocin, DPS Ugory P-ń, XI , XII Wiosenny Przegląd Twórczości Scenicznej Dzieci i Młodzieży z Niepełnosprawnością  intelektualną Gniezno, „Maska” Ostrów Wlkp.itp. Dzięki niej młodzież zdobyła: Grand Prix podczas XI Festiwalu Twórczości Osób Niepełnosprawnych „fART”, 2022r.Bydgoszcz oraz Grand Prix w Jarocinie na konkursie tańca i zakwalifikowanie się do finału w kategorii Teatr, I miejsce w kategorii Taniec podczas XII Festiwalu Twórczości Osób Niepełnosprawnych „fART” Bydgoszcz , I miejsca w kategorii Taniec podczas XII Festiwalu Twórczości Osób Niepełnosprawnych „fART” Bydgoszcz, oraz  I miejsce „Maska” Ostrów Wlkp. Przegląd Teatralny „Albertiana” patronowanym przez Panią Annę Dymną we Wrocławiu- wyróżnienie, a także wybitne osiągnięcia podczas innych konkursów, festiwali w Kościanie, Szamotułach, Gnieźnie, Poznaniu. Współpracuje podczas realizacji rozmaitych projektów ze  Studio Aktorsko Teatralnym STA Poznań”,  z Fundacją „Szansa” w ramach zajęć socjoterapeutycznych z zespołem artystycznym „Farishta”, z Fundacją Mini Basket Academy, gdzie Jej zespół pełni rolę cheelider podczas spotkań ligowych Zgłosiła Dyrektorowi Olimpiad Specjalnych Województwa Wlkp. i zainicjowała pomysł przyjęcia tańca jako formy – dyscypliny sportowej w ramach Olimpiad Specjalnych na terenie Polski. Zorganizowała tłumaczenie zasad i regulaminów z języka angielskiego na język polski, dotyczących tańca jako dyscypliny sportowej olimpijskiej. Dzieli się swoim doświadczeniem poprzez warsztaty/wykłady szkoleniowe dla rodziców/nauczycieli z zakresu pracy w oparciu o elementy terapii tańcem i arteterapię. Prowadziła warsztaty podczas: IV Zjazdu Rodzin Osób z Rzadkimi Zespołami Chromosomowymi, czy „Czas na kulturę”Stowarzyszenie Na Tak oraz wykład podczas Międzynarodowej Konferencji Naukowej „Taniec w edukacji a rozwój człowieka”, organizowany przez Narodowy Instytut Tańca i Muzyki Warszawa. Współtworzyła i pracowała charytatywnie w Wielkopolskim Centrum dla Dzieci z Autyzmem Jest autorem kilku artykułów naukowych w zakresie pracy z osobami niepełnosprawnymi intelektualnie poprzez taniec, ruch. Działa aktywnie w „Stowarzyszenie na Tak” na rzecz osób niepełnosprawnych, pracuje w Poradni Rozwojowej „Jaskółka” gdzie konsultuje i diagnozuje oraz prowadzi terapię elementami terapii tańcem. Prowadziła zajęcia dla studentów UAM, Pedagogika Specjalna oraz Wyższej Szkoły Bezpieczeństwa, Akademii Wychowania Fizycznego oraz Akademii Medycznej w Poznaniu. Jest twórcą wielu artykułów , w tym naukowych dotyczących pracy z osobami z niep.int w oparciu o sztukę tańca, ruchu, improwizacji.
Panel dyskusyjny:
Wieloletnia praktyka w zakresie oddziaływań terapeutycznych poprzez taniec potwierdza, że taniec stanowi niezwykle efektywne narzędzie wspierania rozwoju osób z niepełnosprawnością intelektualną. Początkowo wykorzystywany jako forma usprawniania wybranych sfer funkcjonowania — motorycznej, emocjonalnej, społecznej i poznawczej — z czasem stał się pełnoprawnym środkiem ekspresji artystycznej, dającym uczestnikom możliwość autentycznego wyrażania siebie.

Proces ten ujawnia, że taniec w ujęciu terapeutycznym nie ogranicza się jedynie do funkcji rehabilitacyjnej, lecz może prowadzić do rozwoju poczucia sprawczości, wzrostu samooceny i budowania tożsamości poprzez działania twórcze. Włączenie elementów tańca do terapii sprzyja integracji ciała i emocji, rozwija komunikację niewerbalną oraz wspiera społeczne uczestnictwo osób z niepełnosprawnością.

Wnioskiem płynącym z wieloletniej praktyki jest potrzeba postrzegania tańca nie tylko jako metody wspomagającej terapię, lecz jako drogi artystyczno-rozwojowej, w której ekspresja ruchowa staje się pełnoprawną formą wypowiedzi i uczestnictwa w kulturze.

dr Marek Zadłużny

Marek Zadłużny – choreograf, pedagog, teoretyk tańca o stopniu naukowym doktora. Dyplomowany artysta tancerz (uzyskał dyplom przyznawany przez Związek Artystów Scen Polskich i honorowany przez MKiDN). Członek Sekcji Tańca i Baletu w Związku Artystów Scen Polskich. Krytyk współpracujący z Kwartalnikiem TANIEC oraz Dziennikiem Teatralnym. Absolwent animacji kultury i sportu na Uniwersytecie Zielonogórskim. Stypendysta w Oslo University College. Certyfikowany instruktor i trener personalny Pilates CORE™.

Animator i badacz kultury tanecznej. Autor monografii „Taniec – świat doświadczeń choreografów” oraz publikacji naukowych z zakresu szeroko pojmowanej pedagogiki tańca. Wykładowca w zakresie współczesnych form tańca na Uniwersytecie Zielonogórskim. Reżyser ruchu scenicznego. Założyciel i opiekun artystyczny kolektywu Physical ArtHouse w Zielonej Górze (wcześniej Pracowni Teatru Tańca). Twórca kilkudziesięciu choreografii, działań oraz akcji z pogranicza teatru tańca i sztuk performatywnych.

Zaangażowany w rozwój tanecznego amatorskiego ruchu artystycznego, z którego się wywodzi. Współpracuje z wieloma zespołami jako choreograf. Pedagog tańca współczesnego, na międzynarodowych warsztatach organizowanych w Berlinie, Luksemburgu, Talinie, Viksjefors (Szwecja), Cottbus i Zittau (Niemcy). Uczestnik ogólnopolskich i międzynarodowych warsztatów tanecznych. Współtwórca wraz z Anną Piotrowską zielonogórskiej inicjatywy festiwalowej SPACE w latach 2010-2014. W latach 2015-2020 dyrektor Festiwalu SFERA RUCHU Zielona Góra będącego częścią sieci festiwali teatrów tańca realizowanych również w Słupsku i Toruniu. Od 2021 roku dyrektor wraz z Kaliną Grupą MOVE Festival Zielona Góra. Prezes stowarzyszenia „Ośrodek Praktyk Choreograficznych” (www.opch.pl).

Obecnie, adept psychoterapii poznawczo-behawioralnej (CBT) w trakcie pełnego, czteroletniego akredytowanego szkolenia.

Znaczący wpływ na jego rozwój artystyczny wywarła współpraca z Anną Piotrowską.

 

Panel dyskusyjny:

Taniec wciąż pozostaje jedną z najprostszych, a zarazem najbardziej intensywnych form bycia z drugim człowiekiem. W edukacji pozwala uczyć się poprzez doświadczenie ciała, relacji i uważności, a nie tylko poprzez intelekt. Staje się przestrzenią, w której ciało i emocje współtworzą procesy poznawcze. A ponieważ taniec często niesie w sobie komponent zabawy, przypomina nam, że najgłębsze poznanie często rodzi się z radości, ciekawości i wspólnego doświadczania.

mgr Justyna Bajew

Psychoterapeutka, terapeutka tańcem i ruchem, superwizorka, współprowadząca Polski Instytut Psychoterapii tańcem i ruchem oraz szkolenia dla profesjonalistów w tych obszarach. Współpracowała i współpracuje z wyższymi uczelniami, mi. UAM, AWF Poznań, SWPS. Prowadzi także praktykę online wspierającą rozwój poprzez ciało, ruch i taniec.

www.instytutdmt.pl  www.justynabajew.pl

dr Paulina Wycichowska

wykładowczyni akademicka, doktor sztuki, kierowniczka Zakładu Tańca AWF Poznań

choreografka, artystka teatru tańca, pedagożka tańca, teoretyczka tańca, arteterapeutka-instruktorka kreatywnej pracy z ciałem i ruchem,

 

Interesuje ją holistyczne i interdyscyplinarne podejście do człowieka, procesów nauczania i uczenia się oraz uprawiania i upowszechniania sztuki. Prowadzi również treningi uważności i kreatywności w ramach warsztatów rozwojowych. W swoich różnorodnych aktywnościach dzieli się przekonaniem w transformującą moc tańca jako dziedziny sztuki, nauki, terapii i komunikacji.

 

Absolwentka Ogólnokształcącej Szkoły Baletowej im. Olgi Sławskiej-Lipczyńskiej w Poznaniu i London Contemporary Dance School (University of Kent), gdzie studiowała taniec współczesny w wymiarze wykonawczym, pedagogicznym i choreograficznym. Paulina jest również absolwentką Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu (muzyka kościelna), Wyższej Szkoły Umiejętności Społecznych w Poznaniu (dziennikarstwo i komunikacja społeczna) i Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu (arteterapia). Uzyskała doktorat w dziedzinie sztuk muzycznych z wyróżnieniem na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie. Członkini ZASP i Polskiego Forum Choreologicznego. Uprzednio związana zawodowo przez 17 lat z Polskim Teatrem Tańca jako solistka i choreografka, obecnie jest artystką niezależną. Choreografka od ponad 25 lat, swoje prace realizowała w Polsce, Wielkiej Brytanii i Niemczech.

Wykładowczyni na kierunku taniec w kulturze fizycznej Akademii Wychowania Fizycznego im. Eugeniusza Piaseckiego w Poznaniu oraz gościnnie na kierunku taniec współczesny i pedagogika baletowa Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie, kierunku somatyka w tańcu i terapii w tańcu Akademii Muzycznej w Łodzi i Podyplomowego Studium Arteterapii na Uniwersytecie Medycznym w Poznaniu. Prowadzi również autorskie zajęcia z tańca kreatywnego opartego na teorii ruchu Rudolfa Labana. Jest także trenerką metody Pilates Core, koncentrującej się na stabilizacji głębokiej kręgosłupa. Od ponad 25 lat współpracuje z wieloma ośrodkami w Polsce realizując warsztaty tańca współczesnego, technik modern, kompozycji, terapii ciała i choreologii na wszystkich poziomach zaawansowania.

mgr Agnieszka Doberska

Agnieszka Doberska jest nauczycielką tańca współczesnego, tancerką, choreografką i wykładowczynią na Akademii Wychowania Fizycznego im Eugeniusza Piaseckiego w Poznaniu. Pracuje na Wydziale Nauk o Sporcie, na kierunku taniec w kulturze fizycznej. Ukończyła studia magisterskie w dziedzinie choreografii oraz licencjackie w obszarze pedagogiki tańca na Uniwersytecie Muzyki, Sztuki i Tańca im. Antona Brucknera w Linzu w Austrii. Jest stypendystką Wydziału Sztuki Kancelarii Federalnej Austrii w dziedzinie choreografii. Jest również kierowniczką artystyczną i choreografką Kompanii Tańca Akademii Wychowania Fizycznego w Poznaniu, dla którego stworzyła siedem spektakli tanecznych: „Gdybym wiedział”, „Myśl ucieleśniona”, „Frequency”, „Freedom abstract”, „LOVE”, „Inequality” i „Homo ludens”. W swojej karierze Agnieszka brała udział w wielu projektach i programach tanecznych między innymi w Gaga Intensive Summer Course w Tel Awiwie w Izraelu jak i w programie rezydencyjnym na zaproszenie The Joe Alter Dance Group na Uniwersytecie Stanowym w San Diego w Kalifornii. Jest byłą tancerką Śląskiego Teatru Tańca w Bytomiu, jednego z pierwszych, legendarnych, pionierskich teatrów tańca w Polsce.