Prelegenci

Eric Franklin

Eric Franklin jest założycielem i dyrektorem Metody Franklina®. Eric stworzył tę metodę ponad 25 lat temu, początkowo nauczając jej w Szwajcarii, Niemczech i Austrii, a następnie szerząc swoje przesłanie w USA, Chinach, Japonii i innych krajach.
Po uzyskaniu tytułu licencjata nauk ścisłych na Uniwersytecie w Zurychu oraz licencjata sztuk pięknych w Tisch School of the Arts na Uniwersytecie Nowojorskim, Eric przez wiele lat pracował jako tancerz i choreograf. Po opracowaniu swojej przełomowej Metody Franklina®, Eric wykładał na wielu uniwersytetach i w szkołach na całym świecie, w tym w Juilliard School w Nowym Jorku, na Uniwersytecie Rutgersa, Uniwersytecie Wiedeńskim, Królewskiej Szkole Baletowej i Laban Center w Londynie.
Przez lata uczył również zespoły taneczne Beyoncé i Céline Dion podczas światowych tras koncertowych, a w 1998 roku przypisuje mu się wprowadzenie metodyki treningu tanecznego w Chinach kontynentalnych.
Eric regularnie występuje na konferencjach międzynarodowych, takich jak Światowy Kongres Bólu Dolnego Pleców i Miednicy, Sojusz Metody Pilatesa oraz Międzynarodowe Stowarzyszenie Medycyny i Nauki Tańca.
Eric Franklin jest również autorem 21 książek, w tym „Dynamic Alignment through Imagery” (2012), „Dance Imagery for Technique and Performance” (2013), „Relax your Neck – Liberate your Shoulders” (2002), „Pelvic Power” (2003), „Inner Focus, Outer Strength” (2006) oraz „Beautiful Body, Beautiful Mind” (2009). Książki Erica Franklina zostały przetłumaczone na język niemiecki, włoski, hiszpański, polski, francuski, czeski, chiński i koreański.

Professor Aline Nogueira Haas, PhD

Aline Nogueira Haas is a dance and Pilates practitioner/researcher and educator. Associate Professor in Dance at the Federal University of Rio Grande do Sul (UFRGS), Brazil, in the Department of Physical Education, Physiotherapy and Dance. Global Atlantic Fellow for Equity in Brain Health, Trinity College Dublin, Ireland. Postdoctoral Research Assistant in Dance and Science at the University of Wolverhampton, UK. Member of the International Association for Dance Medicine and Science (IADMS) Research and Publications Committee. Leader of the “Research Group in Arts, Body and Education” (GRACE).

 

Panel dyskusyjny:

Dance offers unique possibilities for supporting people living with Parkinson’s disease, integrating movement, emotion, and social connection. My presentation will focus on scientific evidence demonstrating how dance supports people with Parkinson’s disease, enhancing mobility, cognitive function, and emotional health through movement and connection.

MS Karen Studd

 

Karen A. Studd, is a Master Somatic Movement Educator and Registered Somatic Movement Therapist through ISMETA (International Somatic Movement Education and Therapy Association). She holds a master’s degree in dance from University of Oregon (USA) and is certified in movement analysis through the Laban/Bartenieff Institute of Movement Studies (LIMS). Studd is a founder of WholeMovement, a group of movement analysts working to increase the visibility of the Laban/Bartenieff Movement System (LBMS) worldwide. She serves as a Program Coordinator and core faculty member in multiple LBMS training programs internationally.  She has taught in the US, Canada, Europe, Mexico, Israel and China. In the USA she has taught for many university dance programs including George Mason University’s School of Dance, where she was a tenured faculty for over twenty years.

 

As an educator, she is focused on both personal and professional development through movement awareness training. She is also passionate about the continuing development of the System as it continues to evolve and contribute to understanding the significance and importance of human movement across all disciplines Studd is also an author who has contributed to multiple research papers focused on human movement linked to the LBMS.  She is a co-author of EveryBody is a Body, a text on the phenomenon of human movement now in its second edition. She also writes blog posts for the WholeMovement website which can be found at: https://wholemovement.org/blog/

 

Panel dyskusyjny:

Essentially what I propose is

1) having a Macro perspective and understanding of human movement – understanding Movement as the Foundational Body of Knowledge from which all other bodies of knowledge emerge as well as all the specific movement practices and applications. Including everything from dance to robotics. Yoga, ballet, sports, physical therapy, urban planning – – understanding what they all share and how they are connected to the phenomenon of human movement.

2) having a codified language for understanding human movement and this as part of a systematic thinking process about the phenomenon of movement.  i.e. A systems approach to movement analysis.

3) the necessity for foundational embodied experience as the baseline and how this can be used in multiple settings and contexts – art, education, therapy, and including social and cultural components of movement

Paula Lebre , Phd, assistant professor at Faculty of Human Kinetics, Lisbon University, Portugal

Holds a BA in Physical Education, Special Education and Rehabilitation Branch (1991), an MSc in Special Education (1996), and a PhD in Human Kinetics (2008). She has been an Assistant Professor at the Faculty of Human Kinetics (FMH), University of Lisbon, since 1993. She teaches in the areas of Psychomotor Rehabilitation and Dance in the Bachelor’s programme, as well as in the Master’s programmes in Psychomotor Rehabilitation and in Resilience in Educational Contexts, and in the PhD programmes in Education, Human Motricity, and Inclusive Education.She is the Coordinator of the Dance programme and the Co-Coordinator of the Master’s in Psychomotor Rehabilitation and in Resilience in Educational Contexts. Her research is conducted at the Center for Studies in Education and Health Promotion – Department of Education, Social Sciences, and Humanities at FMH. She is also an integrated member of the Institute of Ethnomusicology – Dance Studies. Her scholarly work spans the fields of resilience, social and emotional learning, dance, inclusion, and expressive therapies. She participates actively in research projects and community outreach initiatives related to health promotion, resilience, psychomotor intervention and assessment, dance, and expressive therapies. Her international project involvement includes MARA  (Movement Assessment and Reporting Tool); PROMEHS ( Promoting Mental Health at Schools); Story Makers , Mny Stories Mny Lives; RESCUR (European Resilience Curriculum); RESCUR in Action; BE READY( Life Skills and Career Development); ENRETE(Enhancing Resilience Through Teacher Training; UniWell; and Dance and Somatics for University Students. She is also responsible for the Mobility Programme under Erasmus at FMH for students in Psychomotor Rehabilitation.

 

Panel dyskusyjny:

In this presentation, I will present some projects, namely Uniwell Project, describing its aims in order to show how dance, creative movement, and improvisation can open pathways to well-being and self-expression for higher education students. Rooted in authenticity rather than technical mastery, these practices invite participants to listen inwardly, give form to their emotional landscapes, and move together in shared exploration. Creative movement becomes both method and mindset,  an embodied language, that nurtures self-awareness, empathy, and a sense of personal and collective empowerment.

mgr Alipio Alcides

Był wykładowcą w Centrum Folkloru Uniwersytetu Świętego Marka w Limie, gdzie ponadto kierował projektami wykorzystującymi taniec jako narzędzie reintegracji społecznej dzieci i młodzieży z obszarów zagrożonych marginalizacją społeczną i wykluczeniem oraz jako środek wspomagający rozwój społeczny, poznawczy i emocjonalny dzieci i młodzieży z trudnościami w uczeniu się.
Pełnił funkcję dyrektora artystycznego dziecięcego i młodzieżowego zespołu tańca ludowego Uniwersytet Świętego Marka, a także kilku instytucji w Limie.
Brał udział w konferencjach w Peru, Ekwadorze, Boliwii, Włoszech i Polsce, poświęconych tematom kultury popularnej i folkloru peruwiańskiego. W 2011 roku, na zlecenie Organizacji Państw Iberoamerykańskich, opublikował książkę „Danzando una misma historia” (Tańcząc tę samą historię), poświęconą wspólnym elementom kultury peruwiańskiej i ekwadorskiej na terenach przygranicznych.
Ponadto realizował liczne projekty taneczne o charakterze społecznym oraz tworzył spektakle tańca-teatru prezentowane w Limie.

 

Panel dyskusyjny:

1. Od badań Donalda Hebba aż do dziś neuropsychologia — a w konsekwencji także neuroedukacja — znacznie posunęły się naprzód w zrozumieniu biologicznych podstaw uczenia się. Obecnie panuje zgodność co do tego, że mózg ma plastyczną naturę, która pozwala mu modyfikować swoje połączenia neuronalne. Ponadto liczne badania wykazały, że konteksty uczenia się kinestetycznego są szczególnie korzystne i stymulujące dla tworzenia takich połączeń.
Na ile taniec może być potężnym sojusznikiem procesu uczenia się, którego potencjału nie potrafimy jeszcze w pełni wykorzystać?

2. Idąc za rozróżnieniem, które Merleau-Ponty wprowadza między językiem mówionym a językiem mówiącym, można powiedzieć, że istnieje ciało, które wyraża się poprzez ruchy już ustalone, wpisane w porządek konwencji – ciało mówione. Ale możliwa jest też obecność ciała, które tworzy nowy język – ciało mówiące.
Właśnie w tym, jak sądzę, tkwi artystyczny wymiar tańca — wymiar, który nie jest dany z góry ani oczywisty.
Myślę o lekcjach tańca, podczas których instruktor wylicza kroki: raz, dwa, trzy… W przeciwieństwie do tego, pojawia się wymiar wyzwalający i twórczy sztuki: subtelna różnica między językiem codziennym (językiem mówionym) a językiem innowacyjnym, który tworzą poeci (językiem mówiącym).
Czy taniec zawsze jest sztuką? Czy musi nią być?

prof. dr hab. Ewa Wycichowska

Prof. dr hab. sztuk muzycznych, doktor honoris causa Akademii Muzycznej w Łodzi.
Laureatka polskich oraz międzynarodowych nagród za twórczość i działalność artystyczną. Wieloletnia Primabalerina Teatru Wielkiego w Łodzi, kierownik Zakładu/Katedry Tańca UMFC w Warszawie. W latach 1988-2016 dyrektor Polskiego Teatru Tańca.
Autorka choreografii i reżyserii ponad 80 spektakli zrealizowanych w Polsce i za granicą, Obecnie wykłada na AWF w Poznaniu, jest organizatorką Dancing fairPlayce Poznań, nadal jurorka konkursów tańca i ekspertka ministerialna.

 

Panel dyskusyjny:

Można dzieło artystyczne Ewy Wycichowskiej rozpatrywać w kategoriach estetycznych, filozoficznych, społecznych, edukacyjnych i terapeutycznych. Jej twórczość choreograficzna wymaga opisu w wielu kontekstach, bowiem idą za nią tropy teatralne i biograficzne, postaci mistrzów i protagonistów, poszukiwania w języku ruchu i w przekazie werbalnym, kreowanie przestrzeni plastycznej i muzycznej. Jej medium stał się teatr tańca, gatunek hybrydyczny i synkretyczny, ulegający ciągłej progresji.  „Jestem człowiekiem, który muzykę widzi obrazami. W jakiejś mierze to nacechowanie decyduje o formie, w jakiej ostatecznie moja relacja z muzyką dopełnia się w pracy choreografa. Niekiedy inspiracją staje się rytm czy struktura utworu, czasem nawet pojedynczy dźwięk”.

(tekst Jagody Ignaczak na Ogólnopolskiej Konferencji Naukowej – TANIEC SCENICZNY W POLSCE w latach 1975-1989)

prof. UMFC dr hab. Beata Książkiewicz

Pani Beata Książkiewicz-Pedagog, choreograf, wykładowca Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie na kierunkuTaniec, specjalność Pedagogika Baletowa, gdzie uzyskała tytuły: doktora habilitowanego oraz profesora nadzwyczajnego. Kierownik Katedry Tańca na tymże Uniwersytecie. Dyrektor Szkoły Tańca i Baletu „Fouetté” oraz Niepunlicznej Szkoły Sztuki Tańca Fouetté z siedzibą w Poznaniu. Choreograf wielu spektakli baletowych, autorka wielu programów nauczania, librett baletowych oraz książki pt. „Spektakl baletowy dla dzieci –proces twórczy”, redaktor „Edukacji w Sztuce Tańca” UMFC, NIMiT

 

Panel dyskusyjny:

Edukacja przedszkolna i wczesnoszkolna jako ważny etap w przygotowaniu przyszłego tancerza. Przedstawię pokrótce problematykę z tym związaną. Poruszę kwestię metod nauczania stosowanych w edukacji najmłodszych.

prof. dr hab. Jacek Lewandowski

prof. dr hab. Jacek Lewandowski- fizjoterapeuta

Katedra Fizjoterapii Klinicznej, Zakład Rehabilitacji Narządu Ruchu, AWF Poznań;

Katedra Fizjoterapii i Odnowy Biologicznej, Uniwersytet Kaliski;

PAN Wydział V Nauk Medycznych – Komitet Rehabilitacji Kultury Fizycznej i Integracji Społecznej – członek Prezydium;

PAN O/Poznań – Komisja Rehabilitacji i Integracji Społecznej – przewodniczący;

Polska Komisja Akredytacyjna – ekspert;

Dziekan Wydziału Wychowania Fizycznego Sportu i Rehabilitacji AWF Poznań (2008 – 2016)

działalność naukowo-badawcza: zagadnieniach rozwoju układu ruchu od okresu płodowego do późnej starości; zagadnienia dotyczące spondylologii i spondylometrii w stanach fizjologicznych i patologicznych organizmu, w tym  konstrukcja norm krzywizn fizjologicznych i ruchomości odcinkowej kręgosłupa dla poszczególnych grup wiekowych populacji polskiej, co ma istotne znaczenie w programowaniu profilaktyki i schorzeń kręgosłupa; współpraca  z Politechniką Poznańską dotycząca opracowania parametrycznych modeli komputerowych krzywizn fizjologicznych kręgosłupa człowieka; fizjoterapia zaburzeń czynnościowych narządu ruchu, epidemiologia schorzeń mięśniowo – szkieletowych, ocena możliwości zapobiegania zaburzeniom narządu ruchu oraz ich normalizacji pod wpływem zabiegów fizjoterapeutycznych.

Członek wielu towarzystw naukowych  krajowych i zagranicznych (Polskie Towarzystwo Anatomiczne, Polskie Towarzystwo Antropologiczne, Polskie Towarzystwo Fizjoterapii, Polskie Towarzystwo Rehabilitacji, European Anthropological Association, Anatomische Gesellschaft in Deutschland, Internationale Federation of Associations of Anatomists).

 

Panel dyskusyjny:

1.Rola tańca w ontogenezie człowieka.
2. Terapia tańcem.

 

prof. dr hab. Stanisław Kowalik

Stanisław Kowalik – profesor zwyczajny, dr hab. nauk humanistycznych w zakresie psychologii. Z wykształcenia psycholog i socjolog (UAM w Poznaniu). Zatrudniony w Akademii Wychowania Fizycznego w Poznaniu. Jest autorem ponad 300 artykułów naukowych i 11 książek. Opublikował między innymi „Siedem wykładów z psychologii sztuki”, „Oto moje ciało. Studia nad psychologią cielesności”, „Wokół psychologii nauki”. Obecnie przygotowuje monografię „Psychologia sztuk cielesnych”. Zainteresowania badawcze to: psychologia rehabilitacji, diagnostyka w psychologii klinicznej, stosowana psychologia społeczna, psychologia wiedzy naukowej i artystycznej.

 

Panel dyskusyjny:

Różne rodzaje sztuki są wykorzystywane w prewencji i terapii osób z trudnościami adaptacyjnymi. Największe tradycje w tym względzie ma taniec terapeutyczny. Mimo wykonania wielu badań empirycznych, które wykazały, że taniec może skutecznie pomagać w rozwiązywaniu wielu problemów związanych z prawidłowym funkcjonowaniem psychologicznym dzieci, młodzieży, osób dorosłych i w starszym wieku, psychologia odnosi się do tej ruchowej formy terapii z dużą nieufnością. Można przypuszczać, że są dwa powody krytyki tańca terapeutycznego. Pierwszy z nich polega na obawie psychologów i psychiatrów, że taniec ten będzie traktowany jako forma psychoterapii, czyli działalności zarezerwowanej wyłącznie dla wymienionych profesji. Drugi powód jest bardziej istotny – chodzi tutaj o brak precyzyjnie dookreślonych podstaw teoretycznych (odpowiednio uzasadnionych empirycznie), które uzasadniałyby i kierowały przebiegiem procesu interwencji prewencyjnej i terapeutycznej przy pomocy tańca.

prof. dr hab. n. med. Maciej Pawlak

Profesor nauk o kulturze fizycznej, doktor habilitowany nauk medycznych, doktor nauk rolniczych. To szerokie spektrum zainteresowań, definiowane przede wszystkim przez główne obszary działalności naukowej obejmujące neurofizjologię i biochemię, sprzyja niekonwencjonalnemu spojrzeniu na organizm człowieka oraz jego możliwości twórcze.

Obszarem jego szczególnych zainteresowań są m. in. patofizjologiczne i patobiochemiczne aspekty bólu i stanów zapalnych, mechanizmy modulacji aktywności nocyceptorów oraz fizjologiczne i biochemiczne aspekty oddziaływania czynników fizykalnych na organizm człowieka.

Od 35 lat pracuje naukowo w Instytucie Fizjologii Wydziału Medycznego Uniwersytetu w Würzburgu. Równolegle, kierując Zakładem Biochemii i Katedrą Dietetyki AWF w Poznaniu, prowadzi badania z zakresu bólu i nocycepcji oraz wpływu aktywności fizycznej na organizm człowieka.

 

Panel dyskusyjny:

Jako biolog, neurofizjolog zafascynowany sztuką, dostrzegam w tańcu uniwersalny język natury – od złożonych rytuałów ptaków po ekspresję ludzkiego ciała na scenie. Taniec łączy w sobie grację, piękno i precyzję ruchu, które to również w świecie przyrody służą przekazaniu emocji, siły i życia. Taniec to nie tylko sztuka, ale biologiczny fenomen komunikacji, swoisty pomost między instynktem a kreatywnością, sensem ruchu a choreografią, między ciałem a duszą.

prof. dr hab. Michał Bronikowski

Prof. dr hab. Michał Bronikowski jest absolwentem Akademii Wychowania Fizycznego w Poznaniu (1993), oraz Kolegium Nauczycielskiego Języków Obcych przy Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu (1996).

Obecnie jest kierownikiem Zakładu Dydaktyki Aktywności Fizycznej AWF w Poznaniu, w której przeszedł drogę od asystenta do profesora zwyczajnego, pracując jednocześnie w szkole jako nauczyciel wychowania fizycznego i języka angielskiego. Skończył seminarium doktoranckie w Międzynarodowej Akademii Olimpijskiej w greckiej Olimpii, w 2008 roku został jej wykładowcą, a od 2010 Visiting Professor. Odbył kilkumiesięczny staż w Leeds University w ramach międzynarodowego programu Tempus, staż  naukowy w North-Western University (RPA), pracował również jako wykładowca Sport Pedagogy w angielskim Liverpool Hope University.

Jest między innymi autorem programów nauczania z wychowania fizycznego dla gimnazjum i liceum, także współautorem poradnika edukacji olimpijskiej dla gimnazjum oraz książki Zjednoczeni w marzeniach, dostępnych w wersji internetowej na stronie www.pkol.pl. Opublikował, jako autor i współautor, kilkanaście podręczników do wychowania fizycznego w tym: Zabawy i gry ruchowe w nauczaniu zintegrowanym, Metodyka wychowania fizycznego w reformowanej szkole, Wychowanie fizyczne poprzez zabawy i gry ruchowe, Dydaktyka wychowania fizycznego, fizjoterapii i sportu czy oraz Wychowanie fizyczne praca z uczniem zdolnym, a także Metoda mini-eduball: Wychowanie i rozwój dziecka w świetle odkryć neuronauki, opublikowanej wraz z zespołem AWF Wrocław i UAM Poznań. Wiele z tych podręczników miało również wersję w języku angielsku i w języku albańskim przygotowanych w ramach europejskiego projektu studiów magisterskich, w którym pełnił rolę eksperta i wykładowcy na Uniwersytecie w Prisztinie (Kosowo) czy Uniwersytecie Peloponeskim. Jest współautorem ponad 300 prac naukowych, dydaktycznych w zakresie aktywności fizycznej dzieci i młodzieży, był zapraszany jako Invited Speaker na liczne międzynarodowe konferencje, był także promotorem 4 doktorantów, w tym jednego z Wietnamu, oraz opiekunem licznych magistrantów polskich i zagranicznych z różnych krajów świata. Prof. Bronikowski był koordynatorem dwóch dużych międzynarodowych projektów: „Świadomość zdrowia – nauczanie i uczenie się wychowania fizycznego i zdrowotnego przez doświadczanie”, oraz „Zdrowe dzieci w zdrowej społeczności”, w wyniku których powstały poradniki dla nauczycieli wychowania fizycznego. Był też kierownikiem pięciu polskich grantów badawczych, m.in. wyróżnionego przez Ministerstwo Nauki i Edukacji „Aktywni nie tylko on-line” (z książką Nowoczesne technologie w wychowaniu fizycznym), którego celem było poszukiwanie nowych sposobów motywowania młodych ludzi do podejmowania aktywności fizycznej. Był ekspertem Ministerstwa Edukacji Narodowej do spraw Podstawy Programowej z Wychowania Fizycznego, a także certyfikowanym trenerem WHO i Ministerstwa Sportu do prowadzenia szkoleń w zakresie przemocy w stosunku do dzieci do 15 roku życia. Prowadzi również warsztaty i szkolenia dla nauczycieli wychowania fizycznego w ramach projektu Szkolnego Związku Sportowego Mały Mistrz. Był także przewodniczącym Kapituły Konkursowej Wojewódzkiego Konkursu Przedmiotowego z Wychowania Fizycznego organizowanego przez Kuratorium Oświaty w Poznaniu oraz Przewodniczącym Ogólnopolskiego Konkursu im. Eugeniusza Piaseckiego na najciekawszą lekcję wychowania fizycznego dla studentów i nauczycieli wychowania fizycznego orgaznizowaną przez Zakład Dydaktyki Aktywności Fizycznej AWF w Poznaniu.

 

Panel dyskusyjny:

1. Czy taniec w szkole jest możliwy ? i dlaczego to idzie tak opornie
2. Kto może/powienien zachęcać do tańca i w jakiej formule może być to najskuteczniejsze ? Jak robią to w innych krajach/kulturach?
3. Co daje taniec w życiu młodego człowieka ?

 

prof AM dr hab. Jacek Owczarek

choreograf, kierownik Instytutu Choreografii i Technik Tańca na Akademii Muzycznej w Łodzi, dyrektor Materii

W latach 1994-2003 był tancerzem Teatru Tańca Alter prowadzonego przez Witolda Jurewicza w Kaliszu, współpracował z Teatrem Bretoncaffe w Warszawie.

Był aktorem i tancerzem w Teatrze Nowym w Łodzi, wziął wówczas m.in. udział we wspólnym projekcie Leszka Bzdyla i Piotra Cieplaka Przed południem, przed zmierzchem.

Tworzył choreografię, ruch sceniczny i występował w kilkudziesięciu przedstawieniach teatralnych, współpracował m.in. z Pawłem Miśkiewiczem, Mikołajem Grabowskim, Piotrem Cieplakiem, Konradem Dworakowskim oraz Darią Kopiec.

Od 1996 uczy tańca współczesnego i kontakt improwizacji.. Współautor Międzynarodowego Festiwalu Kino Tańca w Łodzi (2002–2006).

Brał udział w międzynarodowych projektach, m.in. w berlińskim teatrze Volksbühne, w Paryżu i Mau-Beige we Francji, w ramach festiwalu Roma Europa oraz w Museums Quartier w Wiedniu.

W 2009 założył w Łodzi grupę Pracownia Fizyczna, stworzył spektakle jak Meandrująca rzeka, a3, Zdarzenia we współpracy z muzykami Pawłem Szamburskim i Patrykiem Zakrockim, Re:akcje, Fajdros, (dwa ostatnie powstały we współpracy z Dotknij Teatru).

Tańczył w spektaklu Soul Project / PL Davida Zambrano, zrealizowanego przez Pracownię Fizyczną we współpracy z Instytutem Muzyki i Tańca w ramach programu Zamówienia choreograficzne.

Od 2020 Fundacja Materia, którą stworzył wraz z Sonią Nieśpiałowską-Owczarek, jest nowym typem instytucji kultury, opartej na stałej współpracy organizacji pozarządowej z instytucjami państwowymi i samorządowymi. Materia tworzy w Łodzi całoroczną scenę, miejsce do prób i rozwijania programów dla widzów i praktyków dedykowanych tańcowi współczesnemu i choreografii.

Materia to nowa, otwarta przestrzeń dla tańca i choreografii tworzona w dialogu z widzami, praktykami, profesjonalistami i amatorami umożliwia eksplorowanie materii i formy tańca w oparciu o różne metody pracy z ciałem, tak w procesie twórczym jak w profilaktyce i terapii.

prof. AWF dr hab. n o zdr. Dawid Łochyński

prof. AWF dr hab. n o zdr. Dawid Łochyński, jest kierownikiem Katedry Fizjoterapii Klinicznej Akademii Wychowania Fizycznego w Poznaniu. Jego badania koncentrują się na poznawaniu mechanizmów funkcjonowania układu nerwowo-mięśniowego w warunkach prawidłowych i patologicznych. Odbył staże naukowe w Neurorestoration Laboratory w Wolfson Centre for Age Related Diseases w King’s College London oraz w Neuromuscular Laboratory w Western University. Jest autorem licznych publikacji naukowych w czasopismach z listy JCR, a także uczestnikiem krajowych i międzynarodowych projektów badawczych realizowanych we współpracy z naukowcami z Uniwersytetu Gandawskiego, British Columbia University oraz Northumbria University. Obecnie prowadzi badania dotyczące mechanizmów, dzięki którym mózg oszacowuje położenie części ciała w przestrzeni peripersonalnej bez udziału wzroku.

 

Panel dyskusyjny:

Podczas rozmowy przedstawi obecny stan wiedzy dotyczący wpływu tańca na funkcjonowanie mózgu – zarówno w zakresie jego struktury, jak i funkcji. Krótko omówi również wybrane funkcje poznawcze i wykonawcze, które mogą ulegać zmianie pod wpływem treningu tanecznego u osób zdrowych oraz w populacji pacjentów z chorobami neurodegeneracyjnymi.

prof. AWF dr hab. Agata Wiza

Agata Wiza-humanistka, doktor habilitowana nauk społecznych (2014), doktor nauk o kulturze fizycznej (1998), magister pedagogiki, resocjalizacja (1993). Główne obszary zainteresowań naukowo- badawczych oscylowały wokół turystyki indywidualnej (backpackingu) w kontekście edukacji nieformalnej, rozwoju kompetencji społeczno-emocjonalnej i dobrostanu młodzieży, dorosłych oraz zbiorowej, indywidualnej skuteczności nauczycieli. W latach 2018-2023: kierowała Grantem HORYZONT 2020: Building social and emotional skills to BOOST mental health resilience in children and young people in Europe (755175). Obecnie uczestniczy w Projekcie PFRON nr BEA/000076/BF/D Profil kompetencyjny instruktora Aktywnej Rehabilitacji – standaryzacja oferty rehabilitacyjnej Fundacji Aktywnej Rehabilitacji dla osób po urazie rdzenia kręgowego.

 

Panel dyskusyjny:

Otwierając się na dyskusję panelową dotyczącą tańca a edukacji i zabawy wychodzę z perspektywy humanistki, która będąc na pograniczu pedagogiki, psychologii, socjologii, zachęca studentów do refleksji i namysłu nad swoimi emocjami, zasobami, kompetencjami, które pogłębiają ich wrażliwość w pracy z drugim człowiekiem, budują więzi z grupą.

prof. AWF dr hab. Joanna Gorwa

Biomechanik tańca i fizyk medyczny, absolwentka fizyki na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu, specjalista BHP, nauczyciel akademicki, profesor uczelni w Zakładzie Biomechaniki, Akademii Wychowania Fizycznego w Poznaniu. Instruktor tańca sportowego, specjalizująca się w analizie ruchu i mechanice ciała w kontekście sztuki tanecznej. Jest ekspertem w dziedzinie zrozumienia, jak ludzkie ciało reaguje podczas wykonywania różnych kroków i technik tanecznych.

Gorwa jest również instruktorem tańca, która pomaga tancerzom poprawić swoje umiejętności poprzez zwiększenie biomechanicznej świadomości swojego ciała i bardziej efektywnego wykorzystania go podczas treningów oraz występów.

Jest autorką kilkudziesięciu prac naukowych związanych z tańcem klasycznym, współczesnym oraz flamenco. Jej prace dotyczące biomechaniki tańca są cenione zarówno przez naukowców, profesjonalnych tancerzy, jak i amatorów, którzy chcą polepszyć swoje umiejętności taneczne. Dzięki jej wiedzy i doświadczeniu, pomaga tancerzom unikać kontuzji oraz poprawiać swoją technikę. W 2008 roku obroniła pracę doktorską Przeciążenia dynamiczne oraz biomechaniczny profil u tancerzy zawodowych uprawiających taniec klasyczny i współczesny. W latach 2010- 2015 kierowała grantem badawczym Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego Badania obciążeń układu mięśniowo –szkieletowego w wybranych ekspresyjnych elementach tańca współczesnego i klasycznego z zastosowaniem metod identyfikacji sił generowanych przez mięśnie . W roku 2013 pracowała w Komisji Eksperckiej przy Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej, w projekcie Druga Kariera Młodych Seniorów. Projekt ten dotyczył modelu postępowania w zakresie reorientacji zawodowej dla osób wcześniej kończących karierę – sportowców i tancerzy. W 2022 roku na podstawie osiągnięcia naukowego, którym był cykl powiązanych tematycznie artykułów naukowych pod wspólnym tytułem: Biomechaniczne obciążenia układu ruchu tancerzy zawodowych, uzyskała tytuł naukowy doktora habilitowanego w dziedzinie nauk medycznych i nauk o zdrowiu.

Aktualnie realizuje wraz z zespołem,  projekt  finansowany przez Narodowy Instytut Muzyki i Tańca Ocena ryzyka dysfunkcji narządu ruchu tancerzy na podstawie biomechanicznych badań postawy ciała w wybranych pozycjach baletowych. Pracując w Akademii Wychowania Fizycznego w Poznaniu prowadzi zajęcia dla studentów Fizjoterapii oraz Tańca w Kulturze Fizycznej. Jest autorką sylabusów dla następujących przedmiotów: kinezjologia tańca, biomechanika tańca, laboratorium biomechaniki tańca, biomechaniczny trening stabilności i skoczności.

Praca w redakcji kolejnego, zaktualizowanego wydania książki Krystyny Świderskiej to spełnienie zawodowych marzeń o edukacji tancerzy w zakresie biomechaniki tańca i ochrony ich zdrowia.

prof. AWF dr hab. Adam Kantanista

Absolwent AWF w Poznaniu. Doktor habilitowany nauk o kulturze fizycznej. Po studiach pracował jako nauczyciel wychowania fizycznego. Jest autorem lub współautorem ponad 100 publikacji naukowych i dydaktycznych,  w tym także z zakresu zabaw i gier. Jest prezesem stowarzyszenia propagującego aktywny styl życia, także poprzez zajęcia taneczne. Był kierownikiem lub wykonawcą międzynarodowych i krajowych projektów naukowych i dydaktycznych, prelegentem podczas konferencji, organizatorem i wykładowcą licznych warsztatów metodycznych.

 

Panel dyskusyjny:

Taniec, zabawa i ruch tworzą naturalny sposób ekspresji człowieka i pozostają ze sobą nierozerwalne w wielu sferach naszego życia. Choć taniec i zabawa mogą istnieć niezależnie,   łączy je wspólna cecha – potrafią przenieść nas w inny świat, angażując ciało, emocje i umysł, z dala od codzienności. Jaka jest rola ruchu w tańcu i zabawie? Jak taniec i zabawę wykorzystać w edukacji? Zapraszam do wspólnej dyskusji.

dr hab. Juliusz Grzybowski

Juliusz Grzybowski – ur. w 1976 w Łodzi. Ukończył filozofię na Uniwersytecie Wrocławskim (2000), tam również uzyskał stopień doktora (2006). W roku 2022 wydał książkę Państwo Tańczące. Mitologiczne Źródła Platona nauki o tańcu, która była nominowana (2023) do nagrody im. Jana Długosza, oraz stała się podstawą przyznania stopnia doktora habilitowanego (2024) na Uniwersytecie Jagiellońskim. Pracuje na Wydziale Pedagogiczno – Artystycznym Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza, oraz w łódzkiej Akademii Muzycznej. O roku 2022 prezes Polskiego Forum Choreologicznego. Artykuły publikował w monografiach pokonferencyjnych, albo też w pokonferencyjnych czasopismach. Zajmuje się głównie filozofią tańca (Wykład o improwizacji; O tym czy taniec jest bezmyślny; O podstawie i możliwości historii tańca; Taniec labiryntu albo o tym, co wyrył Przesławny Kulawiec na środku tarczy Achillesa), wolnością (Szkoła niewolników, ΦΆΣΓΑΝΟΝ – O męstwie albo o wolności), Heraklesem oraz niezmiennie Heleną Trojańską (Piękno, czyli wieczność ukazująca się w czasie). Prowadzi wykłady na festiwalach tanecznych, w 2012 współpracował z zespołem „Pracownia Fizyczna” przy choreografii Fajdros, od 2011 roku wspólnie z Witkiem Jurewiczem poszukuje punktów stycznych tańca i filozofii. Na scenie. Ponadto posiadacz czarnego pasa w karate shotokan oraz były zarządca kamienicy przy ul. Partyzanckiej 3 w Ostrowie Wielkopolskim.

 

Panel dyskusyjny:

Kiedy zestawiamy taniec z nauką, może dobrze byłoby sobie uzmysłowić nie tylko to, że taniec był niż nauka wcześniejszy, ale że wiele kategorii naukowych ma swoje z tańcem bardziej czy mniej oczywiste konszachty. Na przykład greckie słowo theoria, zapewne nieco upraszczając znaczy: pójść gdzieś indziej, zatańczyć tam i wrócić. Greckie słowo psyche, czyli korzystając z naszych słów: dusza, u Platona znaczy taką istność, która sama siebie porusza, przy czym ruch duszy właściwy, należałoby nazwać, skoro i gwiazdy u Platona tańczą, tańcem. Tańcem, na prawach może i nieco ludowej etymologii nazywali neoplatonicy czas (chronos – choros) i tak moglibyśmy wymieniać tygodniami. Póki co powiedzmy tylko, że dość siermiężny podział na rozum i emocje, w który to podział uparcie wciskamy taniec, raczej należałoby poddać krytyce.

dr Joanna Czajkowska

dr Joanna Czajkowska: tancerka, choreograf, pedagog tańca, absolwentka Uniwersytetu Gdańskiego (mgr pedagogiki), doktor sztuk muzycznych w dyscyplinie taniec (praca doktorska obroniona na Wydziale Tańca Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie; promotor prof. dr hab. Ewa Wycichowska), gdzie także wykładała reżyserię, dramaturgię i inscenizację spektakli tańca (2018/2019). Na początku swojej drogi twórczej związana z Teatrem Patrz Mi Na Usta i Gdańskim Teatrem Tańca. Jako choreograf debiutowała w 1997 roku, a w 1998 rozpoczęła artystyczną współpracę z Jackiem Krawczykiem, co stało się początkiem istnienia Sopockiego Teatru Tańca. Jest laureatką licznych wyróżnień i nagród, z czego najważniejsze to: brązowy Medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis (2018), odznaka honorowa Zasłużona dla kultury polskiej (2010), Sopocka Muza (2015), Stypendium dla Twórców Kultury Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2017), Stypendium artystyczne Marszałka Województwa Pomorskiego (2009, 2010, 2011, 2015), nominacja do Pomorskiej Nagrody Artystycznej za wybitną kreację artystyczną w 2017 roku, stypendium NIMiT Białe Plamy 2023.
W 2006 była nominowana do nagrody „Artysta Roku 2005” w plebiscycie Gazety Wyborczej Trójmiasto, a w styczniu 2016 roku nominowana do nagrody „Osobowość Roku 2015” w plebiscycie Dziennika Bałtyckiego. Jest także laureatką Nagrody Teatralnej Gazety Świętojańskiej w kategorii Celebracja kompetencji 2023.
Jest twórcą i współtwórcą choreografii do ponad 60 spektakli Sopockiego Teatru Tańca. Wraz z Sopockim Prezentowała swoje prace na wielu festiwalach w całej Polsce i za granicą m.in. w Republice Czeskiej, Portugalii, Niemczech, na Litwie, w Republice Białoruskiej, Rumunii, Szwecji, Finlandii, Estonii, Indonezji, Mołdawii, Bułgarii, Rumunii, Francji, Austrii, Włoszech, Argentynie, Hiszpanii, Rosji, Słowenii, Szwajcarii i Chinach. Autorka Systemu CIAŁO OTWARTE łączącego metody pracy z obszaru teatru tańca z hawajską huną, tantrą i mindfulness oraz kursu choreograficznego DOBRE SOLO. Zajmuje się tańcem również od strony teoretycznej, jest członkinią Polskiego Forum Choreologicznego. W latach 1998-2023 pełniła rolę dyrektorki i głównego producenta Sopockiego Teatru Tańca. Od 2023 roku gościnnie wykłada na Uniwersytecie Gdańskim, a od 2024 na Akademii Ateneum. Jest certyfikowaną instruktorką medytacji aktywacji OSHO i terapeutką somatyczną.

 

Panel dyskusyjny:

W mojej praktyce pracy z dorosłymi traktuję taniec jako przestrzeń odzyskiwania czucia, spontaniczności i relacyjnej obecności, przestrzeń wyrażania siebie. System „Ciało Otwarte” to proces powrotu do indywidualnej autentyczności poprzez ruchu który rodzi się z połączenia wewnętrznego impulsu w dialogu z oddechem, emocjami oraz narzędzi choreologicznych i improwizacji których uczę. Wierzę, że zabawa i edukacja taneczna jest nie tylko doświadczeniem przyjemności, ale głęboką, somatyczną formą regeneracji układu nerwowego i budowania więzi ze sobą oraz innymi. I o tym chciałabym mówić.

 

dr Joanna Koczorowska-Barełkowska

2003r.ukończyła UAM na Wydziale Studiów Edukacyjnych, kierunku Pedagogika Specjalna, ukończyła również podyplomowo pedagogikę leczniczą, nauczanie etyki, uzyskała tytuł doktora nauk medycznych i nauk o zdrowiu w dyscyplinie nauk o kulturze fizycznej na AWF w Poznaniu. Napisała pracę doktorską „Wpływ terapii tańcem na możliwości rozwojowe osób z Zespołem Downa w zakresie samoobsługi i zachowań prospołecznych”.
W 2024r. otrzymała Państwowe Odznaczenie Medal Komisji Edukacji Narodowej za wybitne zasługi w zakresie metodyki, dydaktyki i wychowania. Nieustannie bierze udział w różnego rodzaju szkoleniach., warsztatach, w zakresie tańca, ruchu, improwizacji. Ukończyła dwustupniowe szkolenie Mistrz Tańca w zakresie kinetografii . Przez 18 lat pracowała jako pedagog specjalny w Zespole Szkół Specjalnych nr 103 w Poznaniu, od 5 lat pracuje jako nauczyciel w Zespole Szkół Zawodowych nr 2 im. J. Korczaka-Szkole Specjalnej Przyspasabiającej do Pracy w Poznaniu.
Od ponad 25 lat działa artystycznie na rzecz osób niepełnosprawnych intelektualnie: prowadzi dwa zespoły taneczno-teatralne „Farishta” i „Pasjonaci”. Tworzą je osoby 15-24 r.ż. niepełnosprawne intelektualnie. Posiada wybitne udokumentowane osiągnięcia w pracy dydaktycznej, wychowawczej i artystycznej. Jest współautorem programu w SSPDP w edukacji teatralnej, tanecznej i muzycznej. Wraz z uczniami uczestniczyła/y w  przeglądach/konkursach: Festiwal Sztuki Naszych Dzieci P-ń., „Złota Nutka” Kościan, „Bieg Na Tak”, „Piknik Na Tak” P-ń, Schwarzlicht Theater Tage  Bielefeld Niemcy, Poznań Europa Direct, Poznań , Olimpiady Specjalnej  Judo P-ń, „Moc Talentów Jarocin, DPS Ugory P-ń, XI , XII Wiosenny Przegląd Twórczości Scenicznej Dzieci i Młodzieży z Niepełnosprawnością  intelektualną Gniezno, „Maska” Ostrów Wlkp.itp. Dzięki niej młodzież zdobyła: Grand Prix podczas XI Festiwalu Twórczości Osób Niepełnosprawnych „fART”, 2022r.Bydgoszcz oraz Grand Prix w Jarocinie na konkursie tańca i zakwalifikowanie się do finału w kategorii Teatr, I miejsce w kategorii Taniec podczas XII Festiwalu Twórczości Osób Niepełnosprawnych „fART” Bydgoszcz , I miejsca w kategorii Taniec podczas XII Festiwalu Twórczości Osób Niepełnosprawnych „fART” Bydgoszcz, oraz  I miejsce „Maska” Ostrów Wlkp. Przegląd Teatralny „Albertiana” patronowanym przez Panią Annę Dymną we Wrocławiu- wyróżnienie, a także wybitne osiągnięcia podczas innych konkursów, festiwali w Kościanie, Szamotułach, Gnieźnie, Poznaniu. Współpracuje podczas realizacji rozmaitych projektów ze  Studio Aktorsko Teatralnym STA Poznań”,  z Fundacją „Szansa” w ramach zajęć socjoterapeutycznych z zespołem artystycznym „Farishta”, z Fundacją Mini Basket Academy, gdzie Jej zespół pełni rolę cheelider podczas spotkań ligowych Zgłosiła Dyrektorowi Olimpiad Specjalnych Województwa Wlkp. i zainicjowała pomysł przyjęcia tańca jako formy – dyscypliny sportowej w ramach Olimpiad Specjalnych na terenie Polski. Zorganizowała tłumaczenie zasad i regulaminów z języka angielskiego na język polski, dotyczących tańca jako dyscypliny sportowej olimpijskiej. Dzieli się swoim doświadczeniem poprzez warsztaty/wykłady szkoleniowe dla rodziców/nauczycieli z zakresu pracy w oparciu o elementy terapii tańcem i arteterapię. Prowadziła warsztaty podczas: IV Zjazdu Rodzin Osób z Rzadkimi Zespołami Chromosomowymi, czy „Czas na kulturę”Stowarzyszenie Na Tak oraz wykład podczas Międzynarodowej Konferencji Naukowej „Taniec w edukacji a rozwój człowieka”, organizowany przez Narodowy Instytut Tańca i Muzyki Warszawa. Współtworzyła i pracowała charytatywnie w Wielkopolskim Centrum dla Dzieci z Autyzmem Jest autorem kilku artykułów naukowych w zakresie pracy z osobami niepełnosprawnymi intelektualnie poprzez taniec, ruch. Działa aktywnie w „Stowarzyszenie na Tak” na rzecz osób niepełnosprawnych, pracuje w Poradni Rozwojowej „Jaskółka” gdzie konsultuje i diagnozuje oraz prowadzi terapię elementami terapii tańcem. Prowadziła zajęcia dla studentów UAM, Pedagogika Specjalna oraz Wyższej Szkoły Bezpieczeństwa, Akademii Wychowania Fizycznego oraz Akademii Medycznej w Poznaniu. Jest twórcą wielu artykułów , w tym naukowych dotyczących pracy z osobami z niep.int w oparciu o sztukę tańca, ruchu, improwizacji.
Panel dyskusyjny:
Wieloletnia praktyka w zakresie oddziaływań terapeutycznych poprzez taniec potwierdza, że taniec stanowi niezwykle efektywne narzędzie wspierania rozwoju osób z niepełnosprawnością intelektualną. Początkowo wykorzystywany jako forma usprawniania wybranych sfer funkcjonowania — motorycznej, emocjonalnej, społecznej i poznawczej — z czasem stał się pełnoprawnym środkiem ekspresji artystycznej, dającym uczestnikom możliwość autentycznego wyrażania siebie.

Proces ten ujawnia, że taniec w ujęciu terapeutycznym nie ogranicza się jedynie do funkcji rehabilitacyjnej, lecz może prowadzić do rozwoju poczucia sprawczości, wzrostu samooceny i budowania tożsamości poprzez działania twórcze. Włączenie elementów tańca do terapii sprzyja integracji ciała i emocji, rozwija komunikację niewerbalną oraz wspiera społeczne uczestnictwo osób z niepełnosprawnością.

Wnioskiem płynącym z wieloletniej praktyki jest potrzeba postrzegania tańca nie tylko jako metody wspomagającej terapię, lecz jako drogi artystyczno-rozwojowej, w której ekspresja ruchowa staje się pełnoprawną formą wypowiedzi i uczestnictwa w kulturze.

dr Marek Zadłużny

Marek Zadłużny – choreograf, pedagog, teoretyk tańca o stopniu naukowym doktora. Dyplomowany artysta tancerz (uzyskał dyplom przyznawany przez Związek Artystów Scen Polskich i honorowany przez MKiDN). Członek Sekcji Tańca i Baletu w Związku Artystów Scen Polskich. Krytyk współpracujący z Kwartalnikiem TANIEC oraz Dziennikiem Teatralnym. Absolwent animacji kultury i sportu na Uniwersytecie Zielonogórskim. Stypendysta w Oslo University College. Certyfikowany instruktor i trener personalny Pilates CORE™.

Animator i badacz kultury tanecznej. Autor monografii „Taniec – świat doświadczeń choreografów” oraz publikacji naukowych z zakresu szeroko pojmowanej pedagogiki tańca. Wykładowca w zakresie współczesnych form tańca na Uniwersytecie Zielonogórskim. Reżyser ruchu scenicznego. Założyciel i opiekun artystyczny kolektywu Physical ArtHouse w Zielonej Górze (wcześniej Pracowni Teatru Tańca). Twórca kilkudziesięciu choreografii, działań oraz akcji z pogranicza teatru tańca i sztuk performatywnych.

Zaangażowany w rozwój tanecznego amatorskiego ruchu artystycznego, z którego się wywodzi. Współpracuje z wieloma zespołami jako choreograf. Pedagog tańca współczesnego, na międzynarodowych warsztatach organizowanych w Berlinie, Luksemburgu, Talinie, Viksjefors (Szwecja), Cottbus i Zittau (Niemcy). Uczestnik ogólnopolskich i międzynarodowych warsztatów tanecznych. Współtwórca wraz z Anną Piotrowską zielonogórskiej inicjatywy festiwalowej SPACE w latach 2010-2014. W latach 2015-2020 dyrektor Festiwalu SFERA RUCHU Zielona Góra będącego częścią sieci festiwali teatrów tańca realizowanych również w Słupsku i Toruniu. Od 2021 roku dyrektor wraz z Kaliną Grupą MOVE Festival Zielona Góra. Prezes stowarzyszenia „Ośrodek Praktyk Choreograficznych” (www.opch.pl).

Obecnie, adept psychoterapii poznawczo-behawioralnej (CBT) w trakcie pełnego, czteroletniego akredytowanego szkolenia.

Znaczący wpływ na jego rozwój artystyczny wywarła współpraca z Anną Piotrowską.

 

Panel dyskusyjny:

Taniec wciąż pozostaje jedną z najprostszych, a zarazem najbardziej intensywnych form bycia z drugim człowiekiem. W edukacji pozwala uczyć się poprzez doświadczenie ciała, relacji i uważności, a nie tylko poprzez intelekt. Staje się przestrzenią, w której ciało i emocje współtworzą procesy poznawcze. A ponieważ taniec często niesie w sobie komponent zabawy, przypomina nam, że najgłębsze poznanie często rodzi się z radości, ciekawości i wspólnego doświadczania.

dr Maria Aleksandrovich

Dr Maria Aleksandrovich, psycholożka, wykładowczyni akademicka w Uniwersytecie Pomorskim w Słupsku, gdzie od 2009 roku kieruje Zakładem Psychologii, a od 2024 roku pełni funkcję Zastępcy Dyrektora Instytutu Pedagogiki i Psychologii ds. Kształcenia i Studenckich. Specjalizuje się w psychologii rozwojowej, ze szczególnym uwzględnieniem rozwoju uzdolnień oraz psychologii tańca. Autorka monografii i artykułów naukowych, praktykowana m.in. w metodzie Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne, metodzie Sand Art oraz autorskiej metodzie Plastelinografia dla dużych i małych. Członkini m.in. American Psychological Association, International Society for the Study of Behavioural Development, Society for Dance Research i Polskiego Forum Choreologicznego.

 

Panel dyskusyjny:

Taniec jest uniwersalnym językiem ciała, który integruje ruch, emocje i relacje społeczne, pozwalając na wyrażanie przeżyć niewerbalnie i bezpiecznie. Jako aktywność angażująca układ nerwowy, układ ruchu i procesy poznawcze wzmacnia zdrowie fizyczne, poprawia nastrój, wspiera pamięć i koncentrację oraz buduje poczucie wspólnoty i przynależności. W terapii taniec staje się sposobem regulacji napięcia i odzyskiwania kontaktu z samym sobą, co potwierdzają zarówno badania nad motywacjami do tańca, jak i jego wielowymiarowymi korzyściami.

dr Anna Królica

dr Anna Królica – adiunktka w Katedrze Teatru i Sztuki Mediów UAM. Ukończyła teatrologię oraz filologię rosyjską na Uniwersytecie Jagiellońskim. Kuratorka, krytyczka i badaczka tańca. Do najważniejszych jej projektów kuratorskich należą: Festiwal Tańca Współczesnego „Pamięć miasta” (2022-2024), „Róbmy miłość, a nie wojnę”, „Piąta Strona Świata” (oba programy we współpracy z Adamem Kamińskim w ramach Sceny Tańca Studio, Warszawa 2017-2018), Maszyna choreograficzna oraz Maszyna choreograficzna. Schlemmer. Analogie, realizowana w krakowskiej Cricotece w latach 2013-2016, Z perspektywy żaby (Poznań, 2015) oraz Archiwum ciała (Poznań, 2013). Jest autorką „Pokolenia Solo. Choreografowie w rozmowie z Anną Królicą” (2013) oraz „Sztuki do odkrycia. Szkice o polskim tańcu” (2011). Kuratorką i redaktorką albumu „Nienasycenie spojrzenia. Fotografia tańca” (2017). Jest członkinią ZASP oraz znajduje się w Radzie Programowej Narodowego Instytutu Muzyki i Tańca (podobnie jak w latach 2010-2013). Poza kuratorowaniem projektów tanecznych oraz badaniami nad tańcem współczesnym, zajmują ją zwrot archiwalny w praktykach choreograficznych oraz antropologia miasta.

mgr Justyna Bajew

Psychoterapeutka, terapeutka tańcem i ruchem, superwizorka, współprowadząca Polski Instytut Psychoterapii tańcem i ruchem oraz szkolenia dla profesjonalistów w tych obszarach. Od 20 lat specjalizuje się w pracy terapeutycznej i rozwojowej poprzez doświadczenie, korzystając zarówno z technik werbalnych, jak i niewerbalnych oraz dorobku nurtów somatycznych, które maja ogromną zastosowanie w terapii traumy, stresu, zaburzeń depresyjnych, zaburzeń lękowych i innych. Ukończyła całościowe szkolenie psychoterapeutyczne, akredytowane przez Polskie Towarzystwa Psychiatryczne i Psychologiczne w Wielkopolskim Instytucie Psychoterapii. Jest także absolwentką pierwszej w Polsce edycji czteroletniego szkolenia z  Dance Movement Theraphy (DMT/ DMP). Przez kilka lat asystowała brytyjskim nauczycielkom, przygotowujac się do roli edukatorki. Uczestniczyła też kursach i szkoleniach z obszaru Somatic Experiencing oraz psychoterapii Ericksonowskiej. Współautorka publikacji Gdańskiego Wydawnictwa Psychologicznego popularyzujacej dziedzinę „Psychoterapiia Tańcem i Ruchem. Teoria i praktyka pod red. Z. PędzichWspółpracowała i współpracuje z wyższymi uczelniami, mi. UAM, AWF Poznań, SWPS. Prowadzi także praktykę online wspierającą rozwój poprzez ciało, ruch i taniec.

www.instytutdmt.pl  www.justynabajew.pl

Panel dyskusyjny:

W tańcu przejawia się osoba. Ruch jest uniwersalnym i bazowym doświadczeniem w życiu każdego
człowieka. Każda akcja życiowa jest całkowicie związana z ciałem i ruchem. Wszystkie nasze myśli i doświadczenia rozgrywają się w ciele i przejawiają poprzez ciało. Także każdy kryzys i zaburzenie przejawia się na poziomie fizycznym, somatycznym, cielesnym. Psychoterapia tańcem i ruchem (DMT/DMP – Dance Movement Psychotherapy) to forma psychoterapii, która uwzględnia aspekty ciała, umysłu i ich doświadczania, co prowadzi do głębszego, zintegrowanego zrozumienia wewnętrznych stanów i przejawiających się na zewnątrz działań. Ogromnie istotne jest to, że taniec, improwizacja taneczno-ruchowa integrują w sobie zarówno wymiar somatyczny jak i symboliczny. Dzięki temu są nieocenionymi narzędziami służącymi doświadczaniu, ekspresji, odczuwaniu oraz opracowywaniu i przetwarzaniu trudnych emocji, doznań czy niekorzystnych wzorców. Taka formuła sprawdza się w wielu sytuacjach
terapeutycznych i rozwojowych, gdyż ułatwia przejście w tryb aktywności ciała i połączeń ciało-umysł.

dr Joanna Borowiec

Ukończyła Akademię Wychowania Fizycznego w Poznaniu, gdzie obecnie pracuje jako adiunkt. Jest doktorem nauk o kulturze fizycznej. Jako nauczycielka i instruktorka tańca uczestniczy w licznych szkoleniach i warsztatach tanecznych, zarówno jako wykładowczyni, jak i uczestniczka. Jej zainteresowania zawodowe koncentrują się wokół dydaktyki tańca, zastosowania zabaw i gier w procesie nauczania tańca oraz wykorzystania tańca w edukacji. Posiada kilkuletnie doświadczenie w pracy nauczycielki wychowania fizycznego.
Jest autorką i współautorką kilkudziesięciu publikacji naukowych i dydaktycznych, w tym dotyczących zabaw i gier oraz roli tańca w edukacji. Współpracuje jako wykonawczyni przy realizacji międzynarodowych projektów naukowych i dydaktycznych. Bierze także udział jako prelegentka w międzynarodowych konferencjach naukowych i warsztatach metodycznych.

dr Łukasz Bojkowski

Doktor nauk o kulturze fizycznej, absolwent psychologii (Uniwersytet SWPS), wychowania fizycznego oraz studiów III stopnia z zakresu nauk o zdrowiu (AWF w Poznaniu). Członek Polskiego Stowarzyszenia Terapeutów Terapii Skoncentrowanej na Rozwiązaniach (PSTTSR). Współpracuje ze szkołami, związkami i zespołami sportowymi, a także prowadzi indywidualne konsultacje psychologiczne. W ramach programu Erasmus+ prowadził zajęcia na Uniwersytecie Karola, Uniwersytecie Maltańskim oraz Uniwersytecie Lizbońskim. Autor wykładów, szkoleń i warsztatów z zakresu psychologii sportu, skierowanych do dzieci, młodzieży i dorosłych, a także autor trzech książek, w tym „Jak wspierać rozwój młodego sportowca. 10 zasad dla rodziców i trenerów” (2020).

 

Panel dyskusyjny:

Taniec jest uniwersalnym językiem emocji – pozwala je wyrażać, regulować napięcie i przywracać wewnętrzną równowagę poprzez ruch. Rozwija świadomość ciała i uważność, które stanowią fundament psychologicznej odporności, poczucia kontroli oraz sprawczości. Jednocześnie może być narzędziem integracji, wzmacniać komunikację niewerbalną, budować poczucie więzi i wspierać dobrostan psychiczny, co czyni go niezwykle cennym zarówno w terapii, jak i w środowisku sportowym.

dr Paulina Wycichowska

wykładowczyni akademicka, doktor sztuki, kierowniczka Zakładu Tańca AWF Poznań

choreografka, artystka teatru tańca, pedagożka tańca, teoretyczka tańca, arteterapeutka-instruktorka kreatywnej pracy z ciałem i ruchem,

 

Interesuje ją holistyczne i interdyscyplinarne podejście do człowieka, procesów nauczania i uczenia się oraz uprawiania i upowszechniania sztuki. Prowadzi również treningi uważności i kreatywności w ramach warsztatów rozwojowych. W swoich różnorodnych aktywnościach dzieli się przekonaniem w transformującą moc tańca jako dziedziny sztuki, nauki, terapii i komunikacji.

 

Absolwentka Ogólnokształcącej Szkoły Baletowej im. Olgi Sławskiej-Lipczyńskiej w Poznaniu i London Contemporary Dance School (University of Kent), gdzie studiowała taniec współczesny w wymiarze wykonawczym, pedagogicznym i choreograficznym. Paulina jest również absolwentką Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu (muzyka kościelna), Wyższej Szkoły Umiejętności Społecznych w Poznaniu (dziennikarstwo i komunikacja społeczna) i Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu (arteterapia). Uzyskała doktorat w dziedzinie sztuk muzycznych z wyróżnieniem na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie. Członkini ZASP i Polskiego Forum Choreologicznego. Uprzednio związana zawodowo przez 17 lat z Polskim Teatrem Tańca jako solistka i choreografka, obecnie jest artystką niezależną. Choreografka od ponad 25 lat, swoje prace realizowała w Polsce, Wielkiej Brytanii i Niemczech.

Wykładowczyni na kierunku taniec w kulturze fizycznej Akademii Wychowania Fizycznego im. Eugeniusza Piaseckiego w Poznaniu oraz gościnnie na kierunku taniec współczesny i pedagogika baletowa Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie, kierunku somatyka w tańcu i terapii w tańcu Akademii Muzycznej w Łodzi i Podyplomowego Studium Arteterapii na Uniwersytecie Medycznym w Poznaniu. Prowadzi również autorskie zajęcia z tańca kreatywnego opartego na teorii ruchu Rudolfa Labana. Jest także trenerką metody Pilates Core, koncentrującej się na stabilizacji głębokiej kręgosłupa. Od ponad 25 lat współpracuje z wieloma ośrodkami w Polsce realizując warsztaty tańca współczesnego, technik modern, kompozycji, terapii ciała i choreologii na wszystkich poziomach zaawansowania.

mgr Agnieszka Doberska

Agnieszka Doberska jest nauczycielką tańca współczesnego, tancerką, choreografką i wykładowczynią na Akademii Wychowania Fizycznego im Eugeniusza Piaseckiego w Poznaniu. Pracuje na Wydziale Nauk o Sporcie, na kierunku taniec w kulturze fizycznej. Ukończyła studia magisterskie w dziedzinie choreografii oraz licencjackie w obszarze pedagogiki tańca na Uniwersytecie Muzyki, Sztuki i Tańca im. Antona Brucknera w Linzu w Austrii. Jest stypendystką Wydziału Sztuki Kancelarii Federalnej Austrii w dziedzinie choreografii. Jest również kierowniczką artystyczną i choreografką Kompanii Tańca Akademii Wychowania Fizycznego w Poznaniu, dla którego stworzyła siedem spektakli tanecznych: „Gdybym wiedział”, „Myśl ucieleśniona”, „Frequency”, „Freedom abstract”, „LOVE”, „Inequality” i „Homo ludens”. W swojej karierze Agnieszka brała udział w wielu projektach i programach tanecznych między innymi w Gaga Intensive Summer Course w Tel Awiwie w Izraelu jak i w programie rezydencyjnym na zaproszenie The Joe Alter Dance Group na Uniwersytecie Stanowym w San Diego w Kalifornii. Jest byłą tancerką Śląskiego Teatru Tańca w Bytomiu, jednego z pierwszych, legendarnych, pionierskich teatrów tańca w Polsce.